Het leven ademt
In en uit, in, uit
Evenwichtige cadans
Zo is het begonnen
Een ademzucht in klei
Ik ben en adem in
en in, en in
Tuimel uit balans
Zo is het begonnen
Het voert me weg van mij
Onverbiddelijk verder
zoals het betaamt
Tot ik haast explodeer
Zo is het begonnen
Herken mijzelf niet meer
Een levensgrote
En vernietigende kracht
Adem ik onbeheerst uit
Zo is het begonnen
Als ontstekend zeer
De zon komt op
en gaat weer onder
Evenwichtige cadans
Zo is het begonnen
Leven brengend licht
Ik kom wel op
Maar ga ten onder
Tuimel uit balans
Zoals het is begonnen
Is waar hoop zich richt
Een gedicht over wanhoop, in de put zitten en over-leven. En hoop. Al is het maar een sprankje.