Steun ons | Klik hier ←
Een gebed
Het hart weet wat het zeggen wil,
maar de woorden blijven steken.
Daar liggen ze,
op het puntje van mijn tong.
Ik kan ze ervaren,
(be)grijpen niet.
Ze ontglippen me,
het onuitsprekelijke,
ik slik het in.
Overspoeld door een verdriet,
van iets wat had kunnen zijn.
Mijn hart roept uit tot U.
Op mijn knieën – geen woorden – maar weer opstaan.
Leeg, leegte. Ja, een lege huls.
Dat is wat ik nu ben.
Alleen door U kan ik nog gevuld worden,
mijn God.
Mijn God.
‘Heer vul mij’,
dat zijn de woorden die ik vinden kan.
Vul mij met uw genade;
genade voor mijzelf,
voor hen van wie ik houdt.
‘Heer vul mij’, is wat in mij resoneert.
Prachtig Er!
Geschreven (psalm), recht uit het hart!
God doorgrond ,kent en ziet het!
Zoals water het gezicht weerspiegelt,
zo weerspiegelt het hart de mens(spr 27:19)
zus
Ik bedacht me vandaag dat deze blog vrij nauw samenhangt met mijn eerdere blog over intimiteit: ‘Wat als je met God zou spreken over wat je onzeker maakt, wat je niet meer zeker weet, waar je twijfels zitten, je boosheid, waar je verdrietig over bent en wat je niet begrijpt’. Zie verder: Wat als je God niets meer te zeggen hebt